Warunki zdrowotne

Nagrzewane powietrze, jako coraz pojemniejsze dla pary wodnej chłonie ją z organizmów żywych i przedmiotów martwych w nim się znajdujących, które w skutek tego ulegają suszeniu, co przy przekroczeniu granicy wilgotności ujawnia się w wysychaniu błon śluzowych, skóry, wysychaniu (pękaniu) mebli, produktów, więdnięciu roślin itp. Zawiesina kurzu, zawsze znajduje się w powietrzu, jest drugim z kolei ważnym czynnikiem, z którym poważnie należy się liczyć w ogrzewnictwie. Powietrze, które normalnie uważamy jako czyste i świeże, zawiera wielkie ilości kurzu. Obserwując promień słońca, wpadający przez otwór w zamkniętej okiennicy lub smugę promieni lampy projekcyjnej w kinie przekonujemy się, że powietrze którym oddychamy, jest wprost gęste od kurzu.

Właściwy kanał dymowy w kominie

Właściwy kanał dymowy w kominie – szczególnie istotny jest właściwy przekrój. Jeżeli kształt przewodu dymowego jest okrągły, to standardowa średnica wynosi 200 mm. Jeżeli kwadratowy, to jego bok powinien mieć 200 mm. Mniej istotna jest technologia wykonania samego komina – jest wiele rozwiązań systemowych, ale równie dobrze komin może być wykonany z cegły palonej. Wlot do komina powinien znajdować się na wysokości w przedziale 1,5-1,8 m ponad podłogą. Na samym dole kanału dymowego warto zamontować drzwiczki rewizyjne, umożliwiające wybieranie sadzy. Powinny one być zlokalizowane po przeciwległej stronie komina.

Właściwe przygotowanie podłoża

Właściwe przygotowanie podłoża w miejscu planowanego montażu – ze względu na duży ciężar wkładu kominkowego i obudowy (razem może to być nawet ponad 500 kg), zaleca się wzmocnienie podłoża w miejscu montażu. Jeżeli kominek jest montowany na parterze, na podłodze wylewanej na gruncie to należy z warstw podłogowych usunąć styropian lub zaprojektować solidne dozbrojenie ostatniej warstwy wylewki. 

Jeżeli całość montowana jest na stropie, należy sprawdzić nośność stropu pod dodatkowym obciążeniem. W zależności od planowanej mocy wkładu kominkowego i od długościprzewodu doprowadzającego, podłączenie wykonuje się najczęściej okrągłymi przewodami, o średnicy od 100 do 150 mm (w zależności od modelu wkładu) lub kanałami prostokątnymi, o odpowiednim polu przekroju poprzecznego. Przewód doprowadzający ukrywa się pod podłogą na gruncie i wyprowadza przez elewację na zewnątrz budynku. Istotne jest żeby unikać dużej ilości załamań po drodze przewodu. Wylot świeżego powietrza powinien znajdować się w posadzce ok. 5 - 10 cm od ściany/komina, najlepiej w planowanej osi usytuowania wkładu kominkowego. Należy również przewidzieć zamknięcie dopływu powietrza w kanale doprowadzającym (przepustnica lub kratka żaluzyjna zamontowana na elewacji budynku). Długość kanału nie więcej niż 4-5mb umiejscowiony najlepiej po stronie wiejących wiatrów (zachód).

Zaplanowanie systemu dystrybucji ciepłego powietrza